"Ο Γιοστέιν Γκάαρντερ, ο νορβηγός συγγραφέας του φιλοσοφικού μυθιστορήματος «Ο Κόσμος της Σοφίας», είχε φιλοσοφικές απορίες από πολύ μικρός. Κάποια μέρα, θα ήταν επτά - οκτώ ετών, έτρεχε να προλάβει ένα λεωφορείο. Το μυαλό του ταξίδευε. Αναρωτήθηκε: «πώς είναι δυνατόν τα πόδια μου να τρέχουν ενώ το μυαλό μου να είναι αλλού;». Από τότε αυτό δεν έπαψε ποτέ να τον απασχολεί, μαζί με χιλιάδες άλλα ερωτήματα που γεννιόνταν κάθε τόσο στο ανήσυχο μυαλό του. Πρόσφατα, περπατώντας ένα πρωί στο Καρτιέ Λατέν, το μυαλό του έτεκε νέο φιλοσοφικό ερώτημα: «Αν οι μετεωρίτες δεν είχαν εξαφανίσει τους δεινόσαυρους, τι θα είχε γίνει;». Και η, κατά Γκάαρντερ, φιλοσοφική απάντηση με λογικά άλματα, καταλυτικό χιούμορ και κινηματογραφική, α λα Σπίλμπεργκ, φαντασία: «θα είχαν συνεχίσει να αναπτύσσονται, το ίδιο και το μυαλό τους, θα γίνονταν όλο και πιο έξυπνοι και σήμερα θα παρακολουθούσαν μαθήματα στη Σορβόννη!».
Δεν είναι τυχαίο που το μυθιστόρημά του «Το μυστήριο της τράπουλας» ξεκινά με την εισαγωγή: «Οι ανθρώπινες υπάρξεις πάντα έθεταν διδακτικά ερωτήματα». Και ο ίδιος προτιμά τις ερωτήσεις από τις απαντήσεις ένδειξη, ίσως, της χαμένης για άλλους παιδικότητάς του. (Απόσπασμα από το http://www.tovima.gr)
Διαβάστε περισσότερα για το συγγαρφέα εδώ κι εδώ
